Oι Πελασγοί ήταν παλαιότατοι κάτοικοι της Ελλάδος και εξακολουθούσαν να συνυπάρχουν με τους Έλληνες μέχρι τους ιστορικούς χρόνους. Μαρτυρίες μάς παρέχουν όλοι σχεδόν οι μεγάλοι συγγραφείς της ελληνικής αρχαιότητας (Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Στράβων, Διόδωρος, Παυσανίας, κ.ά.). Η παρουσία τους μαρτυρείται σχεδόν σε όλα τα μέρη του Ελλαδικού χώρου, ήτοι Ήπειρο, Μακεδονία, Θεσσαλία, Βοιωτία, Αττική, Πελοπόννησο, Κρήτη, νησιά του Αιγαίου, αλλά και στις γύρω σημερινές χώρες.
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς ονομάζει τους Πελασγούς «γένος Ελληνικόν».
Οι πιο γνωστές ομάδες Πελασγών, στον κυρίως Ελλαδικό χώρο, μετά τους Θράκες, κατά τους μελετητές, ήταν οι Κάρες και Λέλεγες, που στα χρόνια της θαλασσοκρατίας της Μινωικής Κρήτης, κατοικούσαν τα νησιά του Αιγαίου, τη Λακεδαίμονα, τα Μέγαρα και ήταν ένα και το αυτό πελασγικό φύλο. Ο Όμηρος μας παραδίδει ότι η Κρήτη που ήξερε, κατοικείτο από πέντε λαούς μεταξύ των οποίων και οι Πελασγοί, ήτοι από τους μεγαλήτορες Ετεοκρήτες, τους Κύδωνες, τους τριχάϊκες Δωριείς, τους δίους Πελασγούς και τους Αχαιούς.
Οι Ετεοκρήτες της Κρήτης και οι Κύδωνες εμφανίζονται στους μυθικούς χρόνους να αποικούν την Μ. Ασία.
Οι Ετεοκρητικές επιγραφές. Ανακαλύφθηκαν στην Κρήτη, στην θέση Πραισός, που κατά μαρτυρία του Στράβωνα ήταν πόλη των Ετεοκρητών. Είναι γραμμένες με το ιωνικό ελληνικό αλφάβητο. Χρονολογούνται από το 600 έως το 400 π.Χ.
